De NWE zoekt graag de grenzen op, liefst op alle mogelijke manieren. Maar wat zijn dat dan precies, grenzen? Wat betekenen ze voor een ander? Omdat we daar benieuwd naar zijn, vragen we elke maand iemand om iets te schrijven over het opzoeken van grenzen. Zonder echte opdracht, zonder echte restricties (behalve dan dat het niet te lang mag zijn).
Deze keer: Thijs Schrijnemakers.
'Over de grens'
Nog snel even met een net gekocht kratje Duits bier in de achterbak naar België om te tanken. Een doodnormale zaterdagmiddag voor de gemiddelde Limburger in de jaren negentig. In die tijd groeide ik op in het kleine dorp Holtum, met ongeveer twaalfhonderd inwoners. Een gemeenschap die door een sterk verenigingsleven, met sportclubs, een goed vertegenwoordigde middenstand en de kerk bij elkaar werd gehouden. Het was de omgeving waarin ik voor het eerst met muziek in aanraking kwam. Mijn moeder was bij ons thuis het muzikaalst en speelde keyboard, blokfluit en zong in het plaatselijke kerkkoor. Op vrijdagavond liep ik wel eens met haar mee naar de kerk, om de hele mis lang tussen de zingende mensen te kunnen staan.
Muziek had me altijd al te pakken, maar mijn motivatie om te beginnen met keyboardlessen was helaas totaal anders. Het leek mijn ouders een goed idee om mij aan een creatieve hobby te helpen. Als kind speelde ik iedere dag buiten, ik bouwde hutten en we speelden allemaal in de velden rondom het dorp, maar van sport moest ik niets hebben. Het werd keyboardles, want moederlief zat al op les en het instrument was al aangeschaft. Ik stemde in, want ik dacht dat ik binnen de kortste keren beter zou kunnen spelen dan ma. Dat bleek niet te kloppen.
Ik heb altijd veel plezier beleefd aan mijn muzieklessen, maar ik oefende absoluut niet naar wens van mijn ouders en m’n leraar. Het gebeurde regelmatig dat ik op de dag van de keyboardles besloot ziek te zijn, te lang buiten te spelen of net te doen alsof ik de week ervoor geen huiswerk opgekregen had. Omdat mijn ouders ook niet van gisteren waren, werd snel besloten mij dit probleem zelf op te laten lossen. ,,Als je geen keyboardles meer wilt, mag je dat zelf aan je leraar vertellen”, aldus mijn moeder. Waarop ik besloot mijn lesboek doormidden te scheuren.
De dag van de muziekles brak aan. Ik mocht die dag mijn leraar mededelen dat ik niet meer wilde. 's Morgensvroeg had ik er nog niet zo een moeite mee, maar na een lange schooldag sloegen de zenuwen toe. Mijn muziekleraar was een geduldige, zachtaardige en intelligente man, die de bui al van verre zag hangen. Dat wist ik ergens ook wel. Een half uur voor lesaanvang barstte ik in huilen uit. Met een rolletje plakband probeerde ik mijn boek al snikkend te redden. Dat lukte aardig, waardoor ik het met pijn en moeite op de lessenaar van m’n keyboard kon zetten. Even de traantjes wegpoetsen en dan nog tien minuten wachten.
Mijn leraar stond aan de voordeur en keek me vriendelijk aan. Ik zei niet veel. Een kopje koffie en op naar het keyboard. Ik, volledig naïef, geen woord reppend over mijn plakbandavontuur. Na twee minuten kwamen de tranen weer. ,,Ik wilde het boek niet doormidden scheuren en ik wil noooohooit meer stoppen met muziek”, wist ik eruit te persen. Mijn leraar heeft me nooit stevig toegesproken maar me altijd met goede onderbouwing, veel muzikaal en smaakvol advies door mijn eerste muzikale barrières heen geholpen. Samen zijn we mijn eerste muzikale grenzen overgestoken. Daar ben ik hem tot op de dag van vandaag heel erg dankbaar voor.
Lees meer
Thijs Schrijnemakers studeerde aan de Fontys Rockacademie en werd als muzikant verliefd op zijn oude Hammondorgeltje. Een aantal jaar geleden begon hij een rockband rondom dit orgel, met de naam Orgel Vreten.
